Mijn lijdensweg begint in 2003 als ik door een reorganisatie mijn vaste aanstelling als accountmanager kwijt raak.
Ik vond direct weer werk, maar bij een malafide werkgever.
Ik kreeg van hem geen loon en geen onkostenvergoeding.
Ik kreeg wel ontslag
Door een vormfout in het arbeidscontract had ik geen recht op een werkloosheidsuitkering en omdat ik een koophuis had ook niet op bijstand.
Ik startte een rechtszaak tegen mijn voormalige werkgever en na 10 maanden werd de malafide werkgever door de rechter failliet verklaard.
Naar mijn loon en onkosten volledig kon ik alsnog fluiten en ik kreeg bovendien strafkorting op mijn herwonnen werkloosheidsuitkering.
Omdat ik niet gesolliciteerd had terwijl ik procedeerde.
Gelukkig stelde het UWV me daarover later alsnog in het gelijk.
Na een half jaar dan
In het bovenstaande speelt mee dat je hier helemaal niet tegen gewapend bent als je eerder voor 25 jaar een vast dienstverband hebt gehad zonder enige vorm van financiële wantoestanden. Je valt echt in een zwart gat, met mentale en fysieke gevolgen.
Na 152 sollicitaties kreeg ik in mei 2005 weer werk als account manager. Een contract voor bepaalde tijd, maar met perspectief.
Maar in oktober 2005 zat ik door alle voorgaande stress in de ziektewet met een burn out en in de maanden erna ontwikkelde ik ongemerkt een longabces.
Een zware operatie en een vijf weken durende strijd op leven en dood volgden.
Op de dag dat ik thuiskwam uit het ziekenhuis verloor mijn echtgenote haar baan.
Haar werkgever was bang dat mijn revalidatie haar teveel in beslag zou nemen
Dit betekende dus naast het verlies van mijn omzetbonus nog eens 30% extra inkomstenverlies. Van de financiële zorgen kreeg ik binnen zes weken een hartinfarct.
Opnieuw een ziekenhuisopname.
Mijn werkgever kondigde aan dat mijn arbeidscontract niet verlengd zou worden. Ik hoefde ook niet terug te komen.
We verkochten gedwongen ons huis en gingen naar een huurwoning.
Ik kwam opnieuw in de WW terecht.
We hadden slechts 40% van onze eerdere inkomsten
Een onhoudbare situatie.
Ik moest weer werk zien te vinden.
Zo ziek als ik was
Ik vond een nieuwe werkgever en het ging verrassend goed.
Tot mijn moeder overleed.
Ik kreeg opnieuw een burn out.
Mijn baas kwam op ziekenbezoek, maar eiste bij vertrek alle bedrijfsdocumenten en de sleutels van de lease auto. Ik hoefde niet weer terug te komen.
Ik raakte in een depressie
We raakten in de schulden. We dachten hulp te krijgen van het Budget Advies Centrum van onze woningstichting, maar zakten alleen maar verder weg in het financiële moeras.
We hebben een klacht tegen het Budget Advies Centrum ingediend, maar dit werd ons zo kwalijk genomen dat we geen hulp meer van ze krijgen.
Nu wonen we op een camping.
We verzuipen en onze schulden blijven maar oplopen.
(de naam van de auteur vermelden we niet, maar is natuurlijk wel bij ons bekend)
Foto: Images_of_Money
N.B.: Stichting Slachtoffers Eerst! Is niet aansprakelijk voor de inhoud van reacties die door derden worden geplaatst.
Helaas ziet het er voor mij ook niet rooskleurig uit. Na jarenlange ellende totaal futloos, moe, etc. Niet de 1e keer. Een ex die niet van de alcohol kon afblijven.
In ieder geval is eind 2018 de scheiding uitgesproken en mijn ex eist van alles, de rechter heeft bepaald met de uitspraak dat de boedelscheiding nog gedaan moet worden. Mijn ex heeft het gehele huwelijk alleen rechten gekend en geen enkele plicht. Ze had ook de bijnaam “Ik wil”. Ondertussen woon ik alleen en weet niet of ik de komende maanden wel doorkom, bijstand aanvragen is niet mijn ding. Probleem is iets te vinden voor minimale vastigheid, wie wil nou iemand aannemen die 29 jaar zelfstandig is geweest en sinds kort ook nog eens 63 jaar oud is. Ondertussen in het afgelopen jaar van de stress 20 kg afgevallen. Hopelijk eindig ik niet als zwerverm heb het wel te doen met deze mensen maar hoeveel zijn er dat.
Lieve meneer. Als geen ander weet ik wat dit soort problemen met u doet. Het lijkt wel alsof wanneer er een ding helemaal fout gaat het vervolgens nooit meer stopt. Het meest tragische is wel dat in het algemeen mensen niet begrijpen waar je doorheen gaat. Voor mezelf roep ik tegenwoordig dat ik een andere wereld leef dan de rest. Inmiddels heb ik mezelf daar een weg in gevonden maar heb ook heel erg door dat mensen je niet goed meer begrijpen. Dan maar niet. Het zou mooi zijn als de overheid mensen die opgelicht zijn een counseler geven die er voor zorgt dat je weer op je benen terecht komt zodat je verder kunt. Nu blijf je hangen, zoals u, in allerlei dwaalwegen van failliete schuldenaars en achtergebleven slachtoffers. Daarin helpt de belastingdienst en het UWV ook niet erg mee, helaas. Ik wens u veel sterkte.