Het is heel, heel erg gênant . En ik schaam mij nog steeds diep.
IK die heel mijn leven wijdde aan geweldloosheid en pacifisme. Ik, met al mijn hoge idealen.
Die altijd antwoorden had gezocht in spirituele geschriften.
Die naar binnen keerde in meditatie om stille krachten te ontdekken die sterker zijn dan gewelddadige impulsen… ging voor de bijl.
Ik heb nog wel eerst de politie gebeld in de hoop dat ze me tegen kwamen houden.
Ja, ik was zo stom het zelf aan te kondigen wat ik ging doen.
En toen heb ik met een paar rottige grindsteentjes, in uiterste wanhoop, de ramen ingegooid van het bedrijf dat tussen mij en hem instond.
Al die tijd had alles om hem gedraaid.
Om zijn werk.
Zijn bedrijf.
Zijn ex.
Zijn kinderen.
Zijn sport.
Zijn ditjes en zijn datjes.
Ik was helemaal, helemaal OP van al het geruzie en gedoe waar ik alsmaar de schuld van kreeg.
Ik heb me laten arresteren
Dwz. net zolang gewacht tot de politie me eindelijk kon vinden op het aangegeven adres, dat nogal verscholen lag achter de bomen.
Al snel kreeg ik door dat ik met die ene misstap, het voor de rest van mijn leven had verziekt
Dat ik alles wat al die jaren onterecht over me was geroepen: dat ik een gestoord wijf was, een bijstandshoer en asociaal, had bevestigd.
Bovendien had ik hem de ideale slachtoffer positie geschonken, waar hij handig gebruik van maakte!
Het is heel erg gek om mee te maken: jarenlang was ik zelf slachtoffer van verschillende vormen van vrij ernstig geweld en bedreiging.
De daders heb ik OF niet aan gegeven, omdat ik te jong was en niet wist wat te doen.
OF ze logen erover en kwamen er mee weg.
OF ik werd bij de politie niet serieus genomen.
Nu stond ik ineens aan de andere kant
Ik heb dingen meegemaakt die heel wat erger zijn dan een paar stenen door de ruiten. Waarmee ik het overigens niet goed wil praten, maar het was ‘maar’ materie!
MIJN daders hebben zich nooit hoeven verantwoorden voor wat ze mij en mijn dochter hebben aangedaan.
Excuses, voor wat het waard is, nooit gekregen.
Ik ben een heel rustig mens dat nooit ellende veroorzaakt.
Ik ben geen ordeverstoorder, geen gewelddadig persoon.
Ik ga nooit uit, zwalk niet stomdronken over straat, maak ’s nachts geen mensen wakker, pies niet tegen huizen, ga met niemand op de vuist.
Ik ben een thuiszittende moeder, zit al 12 jaar op het nest.
Maar ik ga 1 keer uit mijn dak en ik word de rest van mijn leven gestoord genoemd.
Je zou denken dat ik nu wel van hem af was
Waar het me ook om te doen was.
Maar nee, hij kwam weer terug. En ik liet hem weer toe.
Ik had ook niemand anders meer, want door hem raakte ik de ene na de andere vriend/in kwijt.
En ik begreep maar niet waarom.
Daar kwam ik pas later achter toen iemand me zei dat ze voor hem een nieuwe vriendin zochten omdat hij zo eenzaam was.
Ik zei dat Ik zijn vriendin was
Dat wist niemand.
‘Jullie waren toch uit elkaar?’
Hij had naar de buitenwereld de indruk gewekt vrijgezel te zijn en ging ook gewoon elk weekend stappen.
Terwijl hij tegen mij zei dat hij moest werken.
Zolang hij geen nieuwe vriendin had, was ik alleen maar een soort neukertje.
Met mij wilde niemand meer omgaan, want ik was dat gestoorde wijf dat HEM zo ongelukkig maakte.
Ik was net goed genoeg om af en toe langs te rijden , zijn kwakkie te doen en dat was het.
Toen me dat duidelijk werd, heb ik het echt uit kunnen maken en was het echt klaar
Goed, ik had er 1, 5 jaar voor nodig.
Anderhalf jaar heb ik met me laten spelen alsof ik een jojo was.
Maar als het klaar is, dan is het ook echt klaar!
Denk je dat ik van hem af was?
Nee.
Hij bleef me claimen.
Dreigen met naaktfoto’s op het internet.
Me paaien met beloftes.
Constant bellen, wat meestal ontaarde in ruzies.
Steeds door de straat rijden.
Er werd met vuil op internet gegooid.
Ik kon ook nergens meer in de stad komen zonder te moeten horen wat er nu weer voor smerige dingen over me rond waren verteld.
Zijn grote vriendin bij wie hij blijkbaar ‘uithuilde’ had daar een grote rol in: Zij profileerde (en profileert) zich op internet als spirituele, hoogsensitieve ‘romanticus’.
Doet vermoeden dat ze met haar alziende oog iedereen doorgronden kan en orakelde dat het met mijn kind vast heel verkeerd zou aflopen, met ‘zo’n moeder’!
Het jezelf voordoen als ‘paranormaal begaafd’ en daarmee de levens van anderen ontwrichten is wel de hoogste vorm van spiritueel machtsmisbruik.
En ze vormt helaas geen uitzondering!
Dat mijn kind het moeilijk zou gaan krijgen, met alle terreur aan ons adres, was ook wel te verklaren geweest, zònder het alziende oog van ons dorpsorakel.
Ik schaamde me dóód voor alles wat er gebeurde
Als je publiceert en je komt veel in de media, denkt iedereen je te kennen en van alles van je te weten.
Vaak zonder dat ze je persoonlijk kennen.
Daar had ik hem ook voor gewaarschuwd toen ik hem leerde kennen.
Hij kende direct mijn zwakke plek en wist het feilloos tegen me te gebruiken.
Ik ontwikkelde daardoor straatvrees
Durfde de straat haast niet meer op.
Bracht heel snel en schichtig mijn dochter naar school of haalde een boodschap en sloot me dan weer op in mijn eigen wereld.
Ik was vreselijk afgevallen van de stress waardoor iedereen ook nog een dacht dat ik anorexia had.
Ik was immers gestoord
Maar ik ben niet het type vrouw waarmee ik op de sportschool vaak in de kleedkamer stond, die haar eten uitkotst en vreetbuien heeft.
Ik was alleen maar overspannen van een man die misbruik had gemaakt van mijn bekendheid en dat uiteindelijk tegen me heeft gebruikt.
Hij had, zoals hij zelf zei, een heel dossier aangelegd met belastende e-mails van mij.
Van de momenten waarop we ruzie hadden.
En dat zou hij wel eens tegen me gebruiken.
Ik ben na een half jaar de stad uitgevlucht met mijn kind
Want ik wist dat ik in M. nooit meer aan het werk zou komen.
Ik was de dorpsgek geworden, die in zonderlinge middeleeuwse jurken liep, naar middeleeuwse feestjes in het buitenland ging.
Die rare sprookjesboeken schreef en van kabouters en natuurwezens hield.
Ik was dat gekke wijf dat geen realiteitszin had en op internet uitgelachen werd om haar levensstijl.
Na mijn verhuizing uit de stad is de ellende achter mijn rug nog een hele tijd doorgegaan.
Maar ik ben me er voor af gaan sluiten, omdat ik van uitputting ernstig ziek raakte.
Een politieagent heeft geprobeerd er een stokje voor te steken en heeft ooit toegegeven dat zich heel wat heeft afgespeeld waar ik geen weet van heb.
En dat dat ook maar zo moest blijven.
Na vier jaar en vele omzwervingen ben ik voor mijn dochter terug gekomen naar het zelfde gebied
Daar was veel moed voor nodig.
Maar ik had in het buitenland nieuwe ervaringen opgedaan die mijn zelfvertrouwen gesterkt hadden.
We zijn allebei twee ontheemde mensjes geworden die iedere aansluiting met de omgeving missen.
De psychopaat en zijn vriendinnetjes hebben mijn kleurtjes, mijn sprookjes en mijn kaboutertjes en elfjes, waar ze al die tijd zo tegen aan geschopt hadden, waar ze me altijd mee belachelijk maakten, letterlijk overgenomen door elk jaar een fantasyfestival te organiseren.
Ze hebben geen enkel verstand van geschiedenis, mythologie of kunst.
Ze hebben ergens (bij mij) de bel horen luiden en weten duidelijk niet waar de klepel hangt.
In de uitvoering ontbreekt duidelijk een gebrek aan visie.
Maar iedereen loopt er achteraan.
In de tuin waar jaren eerder met een luchtbuks op de bomen werd geschoten (de gaten zitten nog in de stammen) en waar de mollen met carbid uit de grond werden geblazen, daar worden nu de natuurdeva’s vereerd.
Ik herinner me dat ik er ooit tussen de boomwortels een soort kabouteraltaar had gemaakt voor mijn dochter
Dat werd ruw kapot gemaakt. Nu lopen ze er in gekunstelde fantasy-elfenpakjes rond te paraderen.
Ik heb er niks op tegen dat mensen dingen met elkaar delen en uitwisselen, maar ik voel me beroofd!
Ik voel me als een kaalgeplukte paradijsvogel, waarvan anderen nu met de veren rondlopen.
Dat waar ik een leven voor nodig had, hebben zij gewoon ‘even’ gekopieerd en ze zijn er nog van gegroeid ook!
Als je dat zou doen met bedrijfskennis, kun je voor de rechter gedaagd worden!
Mijn ex is van een nietszeggend varkensboertje ineens het middelpunt van de gemeenschap geworden en succesvol met dat wat hem eigenlijk niet eens toebehoort.
Ik kan nog niet eens in M. de boodschappen halen zonder smoezende mensen en scheve gezichten achter mijn rug.
Mijn leven is me afgenomen en ik zal het nooit meer terugkrijgen.
Lees volgende week het derde deel van het verhaal van Sabine.
Foto: Sarah G.
No comments yet.