Ik ben een man van in de 60 en ben als klein kind zwaar lichamelijk en geestelijk ernstig mishandeld.
Gedurende mishandelingen werd ik altijd bedreigd en gesommeerd om “dit nooit aan iemand te vertellen”.
Dus dat deed ik niet.
Enkele jaren terug, toen ik opa werd, kwamen de herinneringen van vroeger opeens terug en in hevige mate.
Ik ben er mee bij slachtofferhulp terecht gekomen in 2013 en begin 2015 bracht ik ook een aantal bezoeken aan de psycholoog.
De dader is een oom van mij en ik heb hem daar dit voorjaar op aangesproken en enkele brieven geschreven.
Maar ik ben het niet kwijt
Dit komt natuurlijk doordat hij je hele leven op de kop heeft gezet en ik tijdens mijn leven meerdere keren aan zelfdoding hebt gedacht.
Toen ik ongeveer anderhalf jaar oud was en mijn vader een ongeluk kreeg, was mijn moeder net bevallen van hun tweede kind waardoor ik een tijdje uit huis zou worden overgeplaatst naar mijn moeder’s moeder, mijn opoe dus, in Twente.
Door getouwtrek van andere familieleden bleef ik veel langer bij mij opoe dan de bedoeling was en daar was de jongste zoon, (broer van mijn moeder, mijn oom dus) en die kon zijn handen niet thuis houden. Hij sloeg mij vaak en ook mijn neefje, wanneer die erbij was, ook.
De dader heeft mij zo hard geslagen dat ik me nog als de dag van gisteren kan herinneren dat ik iets hoorde knappen/springen in mijn oren.
Dit was dus het evenwichtsorgaan dat beschadigd raakte.
Hierdoor heb ik de rest van mijn leven piepende fluitende geluiden in mijn hoofd en is mijn concentratievermogen aangetast, waardoor ik maar al te vaak in de knoei kom als ik twee dingen tegelijk moet doen.
Ook zou ik eigenlijk een bril moeten dragen, maar ook hier is de samenwerking van ogen, hersenen en evenwichtsorgaan beschadigd/verstoord waardoor een bril dragen niet lukt.
Bij het constant dragen van de bril krijg ik hoofdpijn en word ik ontzettend moe, maar ook zonder bril ben ik moe en heb ik last van hoofdpijn.
Ook geestelijk heeft de dader mij enorm beschadigd
Tijdens het slaan zei hij altijd:
“Ie kunt niks, ie bunt niks en ie wordt niks, ie bunt niks waard en ie wordt nooit iets waard.”
Toen ik 11 was wilde ik eigenlijk al niet meer leven en wilde weglopen.
Gelukkig was er mijn opoe die wist wat er speelde en mij altijd beschermde met de woorden:
“Cees, denk altijd dat het niet zeer doet. Niks laten merken”.
Later toen ik wat groter werd als kind zei ze: “Zorg dat je blijft leven, je komt er boven op en doe geen domme dingen. Probeer aan iets moois te denken voor later. Beloof je dat?”
“Ja opoe”, zei ik.
Opoe kon ook niks tegen haar zoon zeggen, want de dader deed het vrijwel altijd stiekem, achter de boerderij, bij de perenboom of bij ons tuintje dat mijn neef en ik samen hadden.
Te vaak heb ik dus in mijn verdere leven aan zelfmoord gedacht, maar altijd kwamen de woorden van mijn opoe terug.
Ik wil het achter me laten
Ik wil mijn verhaal van me afschrijven en gewoon aangifte bij de politie doen.
Ik zou op 19 oktober 2015 rond 10.00 uur aangifte doen in Hengelo (Overijssel) en tot mijn stomme verbazing wilde de politiedame dit niet.
“Waarom niet?”, vroeg ik.
Waarop de politiedame antwoordde: “dit is verjaard, dan doen we dat niet omdat de dader toch niet vervolgd kan worden. Bovendien heb je bijna 60 jaar de tijd gehad om aangifte te doen”.
Waarop ik zei: “Maar ik mocht het niet eerder vertellen omdat de dader mij dit altijd verboden heeft, ik heb nu nog meerdere letsels die ik heb overgehouden van de mishandeling”.
Hierop zei ze nogmaals: “We nemen geen aangifte op omdat je 60 jaar de tijd hebt gehad om aangifte te doen”.
Ik kreeg ineens een ander idee
“Maar misschien kan ik, omdat ik slachtoffer ben nog uit een potje schadefonds geweldsmisdrijven alsnog iets geld krijgen.”
Waarop de dame zowat over de rooie ging: “Helemaal niet, wat denk je nu? Dat is ons geld, ons potje en er zijn heel andere zaken die daar recht op hebben, ik maak dagelijks hele andere mishandelingen mee. Ik neem geen aangifte op.”
Hier eindigde dus mijn aangifte
Ik zat erover te denken om hierover een klacht in te dienen, maar toen zag ik deze site van Slachtoffers-Eerst en ik dacht meteen: hier ga ik deze zaak plaatsen.
Groet, Cees
Foto: Bert Kaufmann
No comments yet.