Stalking maakt meer kapot dan je lief is (1)

Mijn naam is Sabine.

Ik wil mijn ervaring met jullie delen, in de hoop dat anderen de psychopaat ontmaskeren voordat hij schade aan kan richten!

Makkelijk zal dat niet zijn, want een psychopaat is glad en heeft alle schijn mee. Een echte psychopaat leert ook van elke ervaring. Hij wordt steeds slimmer en ongrijpbaarder.

Niet alle psychopaten veranderen in een stalker. En niet alle stalkers zullen psychopaat zijn.

De mijne was het wel

Het heet officieel ook wel sociopathie. De mannelijke vorm van borderline .

Het uit zich echter veel meer in gewelddadig gedrag en een gebrek aan inlevingsvermogen, afwezigheid van een natuurlijk gevoel voor wat goed en slecht is.  Schaamteloosheid.

Ik vind het heel moeilijk en zwaar om over dit onderwerp te schrijven, omdat het na al die jaren zoveel omhoog haalt wat ik liever verdring.

Sinds  ik terug in NL ben en helaas weer dichter bij ze (het waren er eigenlijk 2, een man en een vrouw)  in de buurt woon, speelt het onderwerp weer meer.  Ondanks dat hij Godddank een andere vrouw heeft en ik hem niet meer hoor of zie, kan ik nog steeds voelen dat ik door hem (de man maar ook de vrouw) op internet gevolgd word.

Ik heb inmiddels antennes voor ze

Een speciale hondenneus. En hoewel ik hen en het hele groepje er om heen geblokkeerd heb, is het een koud kunstje om met een nepaccount toch iemand te blijven volgen.

Ik las op internet dat er meer mensen zijn die last van zulke figuren hebben.  Dus tijd om er een driedelig stuk over te schrijven, aangezien ook de ideeën over aanpak van stalking verandert lijken te zijn.

Ik schreef al eerder dat ik mijzelf langs andere weg ontwikkeld  heb, met al mijn sprookjes en kleurtjes, om me te distantiëren van de mensen die mij geweld hebben aangedaan.

Die kleurtjes, die sprookjes en ook mijn spirituele ontwikkeling maken mij JUIST kwetsbaarder dan ik ooit had gedacht. Het was voor vrouwen vaak reden om jaloers te zijn en met me te vechten.

Mannen vinden het vaak wel ‘leuk’. Die zien in mij een soort exotisch fruithapje voor tussendoor of ‘erbij’.

Zo ging het ook met de stalker

Ik leerde hem kennen toen ik voor het eerst succes kreeg met mijn boek en veel op tv, in bladen en kranten kwam.

Ik had geen idee dat je daarmee heel interessant werd voor mensen met een zwak karakter die denken een graantje mee te kunnen pikken van het licht der belangstelling waarin je staat.

En zo leuk was de belangstelling niet, want mijn schrijfsel s over bijstandsproblematiek leidde tot veel kritiek aan mijn adres.  Althans, in mijn woonplaats.

Pas na maanden praten en elkaar verkennen kwam het hoge woord eruit:  Hij was getrouwd.

Iedereen wist het al. Behalve ik. En dat laatste geloofde niemand.

Ik  verbrak direct het contact

Want ik werd zelfs voor hoer uitgescholden als ik al vier jaar celibatair leefde! Dit soort foutjes kon ik mij in mijn positie niet permitteren.

Maar hij wilde me terug en besloot te scheiden, want hij was al zijn hele leven doodongelukkig bij zijn vrouw. Zei hij.  En ik geloofde dat.  Ik was verliefd. En liefde maakt blind.

Ik dacht mijn soulmate te hebben gevonden. Iemand met wie ik praten kon over spiritualiteit, over alternatief leven. Maar ik had helemaal niet door dat IK praatte, hij luisterde en dat hij heel slim ontdekte hoe ik te manipuleren was. Als een kameleon nam hij mijn kleur aan en ik voelde me op mijn gemak.

Dat hij achter mijn rug met anderen omging, waar ik niet van mocht weten, dat hij zich daarbij ook heel anders gedroeg en andere ideeën bleek te hebben, had ik niet door.

Aanvankelijk.

Hij wist ook heel goed de verschillende mensen en wereldjes waarin hij verkeerde gescheiden te houden

Anders zou opvallen dat hij helemaal niet is zoals hij zich voordoet: bij de één een lompe proleet, bij de ander een fijnzinnige voedsel-kunstenaar.  Hij speelde overal zijn rol met verve. En dat doet hij nog steeds.

Anderhalf jaar hadden we een knipperlicht relatie, waarin hele rare dingen gebeurden die voor mij reden waren het elke keer weer uit te maken:

Dat hij ging scheiden voor ons, bijvoorbeeld. Maar vlakbij zijn vrouw en naast hun gezamelijke bedrijf ging wonen, waar IK niet mocht komen.

MIJN vakantie, waar ik hem voor uitnodigde. Onderweg terug naar huis kregen we autopech, in het Zuiden van Duitsland. Zonder iets te zeggen, zonder een berichtje ergens achter te laten, heeft hij mij en mijn kind daar achter gelaten en is met een leenauto, alleen, terug naar NL gereden.

In NL dekte hij zich naar iedereen in met de mededeling dat wij ruzie hadden gehad. En dat geloofde iedereen, zodat het ook nog eens MIJN schuld was dat ik met mijn kind van toen 5 jr. achter gelaten was in het buitenland.

Een Sinterklaasfeestje dat ik had georganiseerd voor mijn dochter (die nog geloofde) en zijn kinderen, om  hem en zijn kinderen weer te lijmen, werd ruw verstoord door zijn exvrouw die ruzie kwam maken.  En ik mocht daar niets van vinden.

Ik mocht niet eens boos worden hierover!

Ook merkte ik dat mijn vriend niet trouw was. Hoewel hij het stelselmatig ontkende, ging hij om met een dame die het ook niet zo nauw neemt met de moraal. Ik kon het altijd aan zijn stem en aan zijn houding merken als hij bij haar was geweest. Diezelfde hardheid en pinnigheid.

Ik wist dat ik uit die relatie moest, maar ik kon niet.

Of durfde ik niet? Ik was bang voor zijn onberekenbaarheid die me deed denken aan mensen die ik eerder in mijn leven was tegengekomen.

Angst heeft op mij een verlammende werking

Dan weet ik niet meer wat ik moet doen.

Ik besloot voor de zekerheid me aan te melden voor psychologische begeleiding.  Ik dacht: het is vast weer iets ouds wat hier boven komt drijven. Het kan helpen daar dan met een ander op te reflecteren,  want met hem kwam ik er niet uit. Ik had het gevoel alsof hij het één zei en het andere deed. Maar als ik hem daarmee confronteerde was ik paranoia en gek. En dat wilde ik niet zijn. Dus bleef ik hem geloven.

Ik kwam helaas op een wachtlijst.

En die duurde net iets te lang.

Ik had te lang over mijn grenzen heen laten gaan

En op een dag, nadat hij me aan de deur weer uit was komen kafferen, werd het me teveel en sloeg IK door.

Lees volgende week het tweede deel van het verhaal van Sabine.

Foto: Sarah G.