Stalking maakt meer kapot dan je lief is (3)

Ik heb ontzettend te doen met vrouwen die in de gevangenis terecht zijn gekomen of op een andere manier met justitie in aanraking zijn gekomen, omdat ze na soms jarenlange terreur van een (ex) partner een keer door het lint zijn gegaan.

Ondanks alle aandacht voor huiselijk geweld, word je als slachtoffer toch zelden serieus genomen.

En op een dag ben je het gewoon een keer zat om door iemand als stront behandeld te worden

Voor de omgeving is het lastig om te zien bij wie het probleem ligt, omdat een psychopaat verschillende gezichten heeft en alleen achter de voordeur zijn masker laat vallen. Op het moment dat je als vrouw alleen met hem bent en overgeleverd aan zijn grillen.

Het is heel moeilijk voor de omgeving om partij te kiezen: wie spreekt de waarheid?

Waar er twee vechten, hebben er twee schuld.

Hoe kun je bewijzen dat jou geweld wordt aangedaan? Wanneer is geweld geweld? Moet je eerst het ziekenhuis ingeslagen worden? En als de dader ontkent of liegt?

Hoe veilig ben je als vrouw in je huis, in je relatie?

Wanneer sta je in je recht EN waar haal je op tijd hulp?

Ik ben ook opzoek gegaan naar welke overtuigingen een rol speelden bij mij, waardoor ik het te lang door heb laten gaan.

Valse overtuigingen en spirituele dogma’s die in de weg stonden om het probleem eerder en harder aan te pakken.

Het zal wel aan mij liggen

Ik ben gewend om de schuld van dingen te krijgen, dus ik betrek dingen ook snel op mezelf.

Dat werd nog eens versterkt omdat hij steeds zei dat ik paranoia was en dingen zag die er niet waren.

Ik twijfel altijd erg aan mijn eigen beoordelingsvermogen. Vooral als de ander zegt dat ik weer spoken zie. Daar ben ik echt gevoelig voor. Met dat zinnetje kun je mij echt alles aanpraten.

Ik vind het belangrijk mijn partner vrij te laten. Dat schijnen mannen nodig te hebben en dat krijgen ze bij mij ook.

Zoveel als ze willen, want ik heb inmiddels geleerd mezelf te vermaken. Helaas word er dan ook vaak gedacht dat IK vrij wil zijn en ‘dus’niet monogaam ben. Als ik het niet ben, hoeft de ander het ook niet te zijn.

Vinden ze

Dat je in een relatie vooral geduldig alles van de ander moet verdragen, want ieder mens is anders, ieder mens heeft zijn eigen bagage en de prins op het witte paard bestaat nu eenmaal niet.

Fouten maken mag. Je kunt elke dag opnieuw beginnen. (Die blijkt helaas alleen voor anderen te gelden.)

Dacht altijd: als je maar over alles kan praten, dan lost het zich wel op.

Voor bepaalde mannen is dat een vrijbrief om dan maar te doen waar ze zin in hebben. ‘Ze treedt toch niet op’.

Je moet vergevingsgezind zijn. Vooral van vrouwen wordt toch bewust of onbewust verwacht dat ze lief, meegaand en begripvol op alles reageren. Doe je dat niet ben je een valse bitch met haar op de tanden. Bovendien ben ik ook eigenlijk wel een zorgzaam type en daar vallen altijd de verkeerde mannen op!

AL-TIJD!

Ieder mens is in de kern goed. Want ieder mens is van God. En als je nou maar lief genoeg voor iemand bent, komt het ook wel weer terug.

Door al deze valse overtuigingen heb ik een zeer naïef mens/manbeeld waardoor ik te makkelijk over mijn grenzen heen laat gaan.

Ik heb te laat begrepen dat je mannen moet behandelen als kinderen

Dat zijn ze gewend, want jongetjes worden door hun moeders lang gepampert.

Veel langer dan meisjes.

Op een bepaalde leeftijd verruilen ze hun moeder voor hun vrouw en dan moet zij het ontembare testosteron in het gareel zien te houden.

Ik heb altijd gedacht dat mannen verantwoordelijk voor zichzelf kunnen zijn, maar dat was een illusie.

Je moet er stevig grip op hebben.

Daarom lopen er naast de leukste mannen ook vaak zulke kenaus

Ik wil geen kenau zijn. Dan ben ik nog liever de rest van mijn leven alleen.

Door schade en schande heb ik dan eindelijk geleerd dat niet ieder mens goed is.

Dat er heel erg zieke geesten rondlopen die echt bewust anderen kwaad willen doen omdat ze daar van genieten.

Ze voeden zich met sensatie en leed van anderen.

Groeien, van elk slachtoffer dat ze verslonden hebben.

Zulke mensen willen vergeven is een ziekmakende misvatting. Ziekmakend omdat je de pijn van wat verloren gegaan is niet mag en kan doorvoelen, omdat het ‘niet spiritueel’ staat!

Om te kunnen helen, moet je voelen

Ook als het geen mooi gevoel is.

En hoge idealen over wat hoort en niet hoort, staan dat doorvoelen en dus dat helen in de weg.

Ook reacties van de omgeving speelden een rol 

De omgeving had het in mijn geval niet door, zoals ik zelf ook lang niet door had dat er een spelletje met me gespeeld werd.

Elke keer als ik het om gegronde redenen uitmaakte, kwam hij weer terug met excuses, dat het een misverstand was en allerlei beloftes.

Of iemand zei tegen me dat IK het allemaal verkeerd zag, omdat het toch zo’n goeie man was die zoveel voor anderen deed!

Tegelijkertijd werd ik een soort van ‘geïsoleerd’ doordat ik en anderen tegen elkaar uitgespeeld werden met de verschillende verhalen die hij vertelde.

Hij was zo glad, zo vriendelijk aan de buitenkant, zogenaamd zo gevoelig en zo meelevend.

Dat veel mensen dachten dat ik één of andere boze heks was.

Datzelfde had hij ook al met zijn ex vrouw gedaan.

Pas toen ik haar op het laatst een keer ontmoette, dacht ik: jij bent helemaal geen heks!

Jij bent een heel leuk mens die vaak bedonderd is.

Natuurlijk mocht niet uitkomen dat hij zelf een zwak figuur is die zichzelf met leugens indekt voor elke misstap die hij steeds maakt.

De laatst overgebleven vriendinnen, de die- hards die vol bleven houden, zagen dat ik er slecht aan toe was en raadden me aan het echt uit te maken.

Ze begrepen niet dat ik dat ook wilde, maar gevangen zat in een soort web van leugen en beloftes

Hij speelde met mijn gevoelens van angst, door me de ene keer van alles te beloven en de andere keer af te straffen en te zeggen dat ik gek was en spoken zag.

Of dreigde met het naar buiten brengen van intieme dingen.

Dat dit afschuwelijke chantage en psychische terreur was, had ik niet door toen ik verlamd van angst er midden in zat.

Ik was alleen maar bezig om de boel onder controle te houden, zodat het niet nog erger werd dan het al was.

Mensen, waaronder hulpverleners, zeiden ook dat ik het getreiter moest negeren.

Dan ging het vanzelf wel over

Bovendien was het een teken van zwakte was dat IK het me zo ‘aantrok’.

En dat was dan tevens het bewijs dat IK een stoornis had!

Maar een stalker kun je niet negeren.

Die blijft net zolang door emmeren, van kwaad tot erger, tot je reageert.

Als je hapt heeft hij beet en gaat hij verder met treiteren en dreigen.

Je kunt het met een stalker onmogelijk goed doen.

Als ik niet reageerde ging het alsmaar door.

Reageerde ik wel dan was het: ‘Zie je wel, ze doet dit of ze zegt dat’.

Op internet werd mijn blog volgekalkt met opruiende taal.

Hij liet zelfs zijn telefoonnummer achter zodat mensen hem konden bellen zodat hij eens even een boekje over mij open kon doen

Dat deden mensen nog ook.

Mensen die ik rekende tot mijn vrienden.

En iedereen die met hem sprak vond hem zo aardig.

Het lag allemaal aan mij en ik zag het allemaal verkeerd.

Je kon er (toen) ook geen aangifte van doen.

Het was pure laster

Ik werd als mens, als moeder en als schrijfster helemaal kapot gemaakt.

Ik vroeg overal om hulp en juridisch advies en er kwam niks.

Daarna heb ik ook nooit meer succes met een boek gehad.

Want journalisten hadden natuurlijk ook het nodige meegekregen van al het gedoe op vooral internet.

Het leven van mij en mijn dochter is er door op drift geraakt, we zijn nooit meer ergens thuis gekomen.

Ik zit na al die jaren met oplopende dossiervervuiling.

Hulpverleners die het niet geloven, niet serieus nemen.

Denken dat ik het probleem ben, want ‘mevrouw kan geen grenzen aangeven’.

Maar stalking komt voor in alle lagen van de maatschappij

In alle kringen.

In alle milieus.

Het overkomt hoogopgeleide vrouwen, laagopgeleide vrouwen.

Toch word ik sinds de stalker en zijn vriendinnetje mijn leven kapot maakten, aangezien voor het probleem.

Ik heb een stoornis waardoor mij dit kon overkomen.

In plaats van: ik heb een stoornis OMDAT me dit is overkomen.

Terwijl ik op internet steeds meer verhalen lees van vrouwen die dergelijke dingen meemaken en bijgestaan door een advocaat bezig zijn de stalker in zijn eigen val te laten lopen en schadevergoedingen te eisen, sta ik met mijn dochter nog steeds met lege handen.

In alsmaar grotere armoede.

Met grote gezondheidsproblemen.

En de hijgende adem van een vermoeiende sociale dienst in mijn nek.

De stalker heeft gewonnen

Hij ‘pronkt’ met mijn kleuren.

Ik heb mede hierdoor een hekel gekregen aan alles wat er aan de buitenkant (want dat is het: buitenkant) ook maar een beetje ‘fantasyachtig’ uitziet.

Als mensen niet het onderscheid kunnen maken tussen wat authentiek is en wat gekopieerd is, dan wil ik me daar van distantiëren.

Ook al lever ik daarmee een heel stuk van mezelf in.

Los van alle dossiervervuiling is mijn naam en reputatie zo geweld aan gedaan, dat ik vrees dat ik nooit meer succesvol zal zijn als schrijfster of in elke andere richting waarin ik mij ontwikkeld heb.

Niet alleen mijn vertrouwen in mensen is beschadigd, maar ook het vertrouwen in mijn eigen beoordelingsvermogen, waardoor ik mensen liever uit de weg ga.

Ik realiseer me ook dat het openlijk over dit soort dingen schrijven, me niet erg populair zal maken.

Waar rook is, is vuur en iemand die zoveel narigheid meemaakt zal het toch wel over zichzelf afgeroepen hebben, is vaak het oordeel.

In spirituele kringen ook vaak onbegrip.

Want als je je over dit soort onrecht uit, zit je in een slachtofferrol en dat is niet ‘spiritueel’.

Ik ben het er helemaal mee eens dat het alsmaar verder problematiseren en het stigmatiseren van slachtoffers niet helpt.

Maar de basisvoorwaarde voor ontwikkeling is veiligheid!

Zonder basisveiligheid is spiritualiteit of hoe je innerlijke groei ook noemen wilt, zoiets als een huis bouwen op los zand.

In dit verband wil ik graag voor de spirituele helpers die altijd op elk probleem hun antwoord klaar hebben, even wijzen op de piramide van Maslow.

Ik wil niet zeggen dat iedereen maar moet berusten in zijn of haar lot.

Integendeel

Nu zie je juist dat het slachtoffer in isolement terecht komt door onbegrip en stigma.

Terwijl het volgens mij omgekeerd moet zijn: de dader zou ter discussie gesteld moeten worden en binnen een gemeenschap niet beloond maar geïsoleerd moeten worden.

Zolang mensen echter niet in staat zijn om daders en slachtoffers te onderscheiden en daders in bescherming blijven nemen, zal er niets veranderen.

Zal alleen in sprookjes het goede winnen.

En alleen in sprookjes zal iedereen nog lang en gelukkig leven.

Slot.

Foto: Sarah G.